Augustyna. Nazwała się Ramona Salazar. – Należał? – Tak, w tym rzecz. Umarła rok temu. , Chwila ciszy, a potem Bentz zapytał: – A co się stało z samochodem? – Nadal zarejestrowany na jej nazwisko. – Masz adres? – Tak, ten sam, gdzie mieszkała za życia. Samochód pewnie sprzedano, ale nowy właściciel go nie przerejestrował. – Ciekawe dlaczego. – No właśnie. Może ktoś zrobił to celowo, a może jeździ nim po prostu ktoś z jej rodziny. – Sprawdzę. – Dobrze. Mam też coś o kilku astrologach imieniem Phyllis, ale nic konkretnego. Phyllis Manabi czyta tarota na Long Beach. – Montoya zmrużył oczy. – Mniej więcej piętnaście lat temu w Hollywood działała też Phyllis Terrapin. Wyjechała do Tucson, wyszła za mąż i już nie praktykuje. Jasne. – Nie powinieneś też mieć kłopotów z odszukaniem Alana Graya. Nadal jest grubą rybą w okolicy Los Angeles. Ma nową firmę, ACG Investments. Jest prezesem. – Dzięki. Już go znalazłem w ACG, nie wiedziałem tylko, czym się zajmuje. – No to się dowiesz. – Super. Dobrze się spisałeś. – Wiem – odparł Montoya i przesłał Bentzowi wszystkie dane. Już miał się rozłączyć, ale jeszcze dodał: – Ej, Bentz? – Tak? – Uważaj na siebie. Rozdział 23 Nie żyje! Potrząsam dzbankiem z martini i muszę się pochwalić za to, jak gładko poszło. Bez żadnej pomyłki. I to mimo rozszczekanych kundli. Ta suka nawet się nie zorientowała, co się dzieje. Bezcenny widok: jej twarz, gdy zaskoczenie przerodziło się w maskę przerażenia. Nasze spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy, a potem znalazła się w wodzie. Wspaniale! Mruczę pod nosem, dodaję odrobinę wermutu, dosłownie kilka kropli, i nalewam sobie drinka. Bentzowi robi się gorąco, wiem to. Zastanawia się, czy nie wpadł w pułapkę, szuka drogi ucieczki. To żart. Najpierw jego wybryk na molo, a potem śmierć Shany. Jakże mi przykro. – Buuuu – szepczę. Uśmiecham się pod nosem i zaglądam do lodówki, wyjmuję słoik oliwek, wrzucam dwie do kieliszka. Zielone, nadziewane papryką tańczą w przejrzystym płynie. Są jak wpatrzone we mnie miniaturowe oczy. – Zazdrosne? – pytam i wypijam łyk. – Mm. Pycha! Wyjmuję oliwkę z kieliszka, wysysam nadzienie, rozkoszuję się smakiem i zapachem alkoholu, idę do saloniku i siadam w ulubionym fotelu. Mam nagrane telewizyjne informacje o śmierci Shany Mcintyre i odtwarzam je w kółko, wsłuchuję się w głos idiotki, dziennikarki Joanny Quince, która zacina się i opowiada. – Idiotka – mówię do telewizora i zjadam drugą oliwkę, słuchając, jak Joanna męczy się z nazwiskiem Mcintyre. – MekEnTajer – mówię głośno, z irytacją. Za każdym razem, a oglądam to już po raz trzeci, bardzo mnie tym denerwuje. – Shana byłaby wściekła, gdyby to słyszała – mówię do Joanny. I się nie mylę. Shana była bardzo dumna, że odbiła Lelanda pierwszej żonie. Jakby zaciągnięcie go przed ołtarz było zemstą za coś, co ją spotkało. – Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie – mówię, gaszę telewizor oraz idiotkę na ekranie i myślę o kolejnej, którą czeka los podobny do Shany. Im szybciej, tym lepiej, rozważam.