- Więc dlaczego kupujesz to cacko? - To nie dla mnie - odparł Kilcairn i wskazał ostrzem na Williama Jeffriesa. - Nasz hrabia potrzebuje wsparcia. Lord Daubner zaśmiał się niepewnie. - Jak powiedział Belton, przyda mi się na wszelki wypadek. Wallace daje dobrą cenę, prawda? - Tak, milordzie. Kątem oka Lucien dostrzegł, że właściciel sklepu dyskretnie wycofuje się na zaplecze. Powściągnął uśmiech. Wallace mógłby udzielić pannie Gallant lekcji, jak unikać kłopotów. - Równie dobrze możesz iść ulicą, ściskając w ręce łyżkę zamiast tego żałosnego kijka. - To nie jest broń, Lucienie. - Robert zdjął ze ściany inny rapier. - Oto, jak się nim włada. - Wielkie nieba! - dobiegło z głębi sklepu. - Do pioruna! - wykrzyknął Daubner, uciekając w kąt pomieszczenia. Robert zamachnął się na Luciena. Hrabia przeniósł ciężar ciała na drugą nogę, odparował cios i tym samym płynnym ruchem docisnął rapier wicehrabiego do lady sklepowej. - Punkt dla mnie. Bekon wypuścił broń i zmarszczył brwi. - Nie chcesz dzisiaj się bawić? Mogłeś mnie uprzedzić. - Potarł kostki bolące od uderzenia o twardy blat. Lucien wsunął rapier do laski i rzucił ją Daubnerowi. - Nie pytałeś. Wicehrabia mierzył go przez chwilę wzrokiem, po czym odgarnął z czoła pszeniczny lok. - Zwolniłeś następną guwernantkę? Wyobraziwszy sobie boginię o turkusowych oczach, dotrzymującą towarzystwa diabelskiemu nasieniu, Balfour zapomniał o całym świecie. - Znalazłem nową - odparł szorstko. - Chodź ze mną na obiad do Boodle'a. Jeffries odchrząknął. - Ty też, Daubner. - Świetnie. Po wyjściu ze sklepu Wallace'a, ruszyli przed siebie żwawym krokiem. Daubner ledwo za nimi nadążał. O tej porze Pall Mall nie była jeszcze bardzo zatłoczona, ale już wkrótce kluby miały zapełnić się gośćmi. W sezonie zdobycie dobrego stolika w Mayfair wymagało walki na śmierć i życie. Lucien zwykle ją wygrywał. - Wybierasz się wieczorem do Calverta? - Jeszcze się nie zdecydowałem. Robert spojrzał na niego badawczo. - A co z „ucieczką przed harpiami”? Hrabia nie zamierzał mówić, jakie wrażenie zrobiła na nim panna Gallant, a tym bardziej, że chwilowo woli jej towarzystwo niż kolejną hulankę u Calverta. - Boisz się, że beze mnie nie wpuszczą takiego szczeniaka? - Rzeczywiście ty jesteś moją kartą wstępu do londyńskich domów rozpusty - przyznał wicehrabia z lekkim uśmiechem. - Idziesz, Daubner? - Lady Daubner ucięłaby mi głowę, gdybym pojawił się u Calverta - odparł ponurym tonem przysadzisty mężczyzna. - Wystarczy, że nic jej nie powiesz - podsunął Lucien. - Łatwo ci mówić, bo nie jesteś żonaty. One zawsze wszystko wiedzą. Hrabia wzruszył ramionami. - A jakie to ma znaczenie? - Co? - Kiedy zamierzasz je pokazać? - wtrącił się Bekon. Lucien zmrużył oczy.