Historia implantologii

Implantologia

Implantologia Poznań i jej historia – patrząc na historię ludzkości można stwierdzić, iż na każdym kroku człowiek próbował naśladować naturę. Problem utraty zębów i liczne próby zastępowania ich innymi materiałami znane były już w starożytnych kulturach Egipcjan, Chińczyków, Greków, Arabów i Indian.

Polecamy skontaktować się z kliniką Stankowscy-Białach, w której wykwalifikowani specjaliści z największą starannością dobierają i wykonują protezy stomatologiczne a także wszelkie rodzaje mostów protetycznych w ramach usług protetyka Poznań. Ponadto są specjalistami w zakresie usług implanty Poznań.

Implantologia i jej pionierzy

Pierwsze pisemne ślady na temat, jakim jest implantologia sięgają X wieku i zostały sporządzone przez arabskiego lekarza Albucaisisa de Condue, w Europie obserwacje nad przeszczepianiem zębów prowadził w XVIII wieku Pierre Fauchard i Johan Hunter. Pierwsze naukowo opisane próby zastosowania obcych materiałów w nowożytnej implantologii należy przypisać Greenfieldowi, który w 1901 roku zastosował cylindryczne lub stożkowe kratownice z irydoplatyny.

Jednak współczesna implantologia narodziła się w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku w Szwecji, podczas eksperymentów prowadzonych przez profesora Per-Ingvara Branemarka i jego współpracowników. Odkrycia tego dokonano, jak to często bywa, całkiem przypadkowo.

Branemark był lekarzem ortopedą, który interesował się mikrokrążeniem krwi w kościach oraz procesami gojenia się ran. Zjawiska te badał przy życiowo, za pomocą urządzenia optycznego umieszczanego chirurgicznie w kości królika.

Metoda ta nie była niczym nowym, ponieważ podobnych mikroskopów używało wielu innych badaczy. Co jednak było istotne? Kiedy tylko komora obserwacyjna była wykonana z tytanu i umieszczona w kości w sposób możliwie bez urazowy to kość bardzo silnie przywierała do powierzchni tytanowej. Nie obserwowano tego zjawiska w przypadku innych metali.

Żywa kość zrastała się z powierzchnią metalową konstrukcji w takim stopniu, jaki do tego czasu uważano za niemożliwy. Profesor Branemark nazwał ten proces zrostu osteointegracją. Jednocześnie zrozumiał, jak ogromne znaczenie może mieć ten mechanizm łączenia się elementów tytanowych z kością, nie tylko dla implantów ortopedycznych, ale również dentystycznych. W kolejnych latach poświęcił się bardziej wnikliwym badaniom tego interesującego zjawiska.

Pierwsze implanty wykonane z czystego tytanu profesor Branemark osadził (i wykorzystał je jako podbudowy pod uzupełnienia protetyczne) w 1965 roku. Stało się to podstawą rozwoju nowej dziedziny medycyny, znanej jako implantologia.

Doniosłość badań Branemarka polegała na tym, że starano się w nich zrozumieć biologię i wykorzystać naturalny mechanizm gojenia się tkanki kostnej po wprowadzeniu do kości metalowego ciała obcego. Przygotowane łoże implantu potraktowano jako ranę, w której do minimum należało ograniczyć stopień uszkodzenia tkanek, takich jak przegrzanie, infekcja czy mechaniczny ucisk komórek kostnych. Wzięto też pod uwagę szczególne właściwości tytanu, zwłaszcza jego niewrażliwość na korozję oraz obojętność tkankową. Uważano, że gdy spełnione zostaną wszelkie niezbędne warunki, to żywa kość nie powinna „zauważyć”, że tytan jest ciałem obcym i powinna trwale, na całe lata przyrosnąć się do aktywnej biologicznie powierzchni wszczepu.

Implantologia i jej rozwój

Już od samego początku lat 50-tych liczni pomysłowi lekarze stosowali zakotwiczenia, w najróżniejszych kształtach, które miały służyć jako podstawę dla umocowania protez całkowitych. Były wśród nich indywidualne siatki tantalowe spoczywające bezpośrednio na kości szczęki, pod błoną śluzową.

Były też konstrukcje wprowadzane w głąb kości. Niektóre z nich, jak rozpowszechnione w latach 70-tych implanty żyletkowe. Linkowa funkcjonowały bez zarzutu przez dłuższy okres czasu, co dawało nadzieję na dalszy rozwój implantologii. Inne okazywały się bardziej zawodne i okrywały implantologię złą sławą. W czasach wprowadzania pierwszych implantów trudno było przewidywać długookresowe i powtarzalne wyniki leczenia.

Implantologia Współcześnie

Ostatnie dekady XX-go wieku związane były ze znacznym rozwojem implantów cylindrycznych, których liczne zalety spowodowały ostateczne wyeliminowanie implantów podkostnowych, żyletkowych Linkowa oraz bikortykalnych śrub Garbaciego.

Początkowo implanty cylindryczne nie posiadały elementów wspierających pierwotną stabilizację implantu, jednakże badania kliniczne potwierdziły skuteczność udoskonaleń w postaci zagłębień i otworów w okolicy wierzchołkowej, ułatwiającej wnikanie tkanki kostnej.

Z czasem powyższe elementy budowy zastąpione zostały przez, występujące w niemal wszystkich obecnie dostępnych systemach, gwintowanie, umożliwiające szybkie i atraumatyczne wprowadzanie wszczepu ruchem obrotowym po uprzednim przygotowaniu łoża za pomocą specjalnego, kalibrowanego fabrycznie wiertła.

W 1978 roku, szwedzkie ministerstwo zdrowia zatwierdziło wszczepianie implantów w celach klinicznych. W tym samym roku, Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) wyraziła zgodę na oficjalne stosowanie tytanowych implantów stomatologicznych w USA.

W 1982 na Konferencji Dentystycznej w Toronto zostały oficjalnie przedstawione, przez Profesora Branemarka, warunki konieczne do osteointegracji w stomatologii klinicznej, a implanty oficjalnie zaakceptowane jako sposób leczenia utraconych zębów.

Obecnie produkowanych jest kilkaset typów implantów cylindrycznych. Różnią się one między sobą kształtem, rozmiarami, rodzajem powierzchni a także sposobem połączenia pomiędzy implantem a łącznikiem. Ciężar badań naukowych przenosi się w ostatnich latach na obszar dziąsła wokół implantu, tak aby zapewnić jak najlepszy wygląd estetyczny oraz zapewnić długoletnią, przewidywalną pozycję kości oraz dziąsła.