Systemy wiążace z zębiną

Systemy wiążące z zębiną należące do drugiej generacji zostały wprowadzone niemal dwie dekady później po zastosowaniu materiałów pierwszej generacji opracowanych w końcu lat 50tych i na początku lat 60tych.

Do tych materiałów należą dostępne na rynku produkty takie jak Scotchbond, Dentin Bonding Agent, Creation Bonding Agent, Dentin-Adhesit, Bondlite
i Prisma Universal Bond. Większość z tych materiałów to estry chlorowcowo-fosforanowe żywicy bis-GMA, które miały wiązać się z mineralną częścią zębiny jako bond fosforanowo-wapniowy.

Jednakże wiązanie to ulegało z czasem hydrolizie w środowisku jamy ustnej i dlatego też materiały II generacji nie znalazły zastosowania w praktyce klinicznej. Dla tych materiałów podawano szeroki zakres sił wiązania w badaniach in vitro – od około 30 do 90 kg/cm2, które są o wiele niższe niż siły wiązania z wytrawionym szkliwem. Niemniej jednak, nie osiągnięto zadowalających rezultatów w praktyce klinicznej. W ciągu ostatniego dziesięciolecia rynek został zdominowany przez trzecią generację materiałów wiążących z zębiną, począwszy od systemu szczawianowego
wprowadzonego przez Bowena w 1982 roku. Początkowo system ten był wyjątkowo „nieporęczny” i często trudno było przewidzieć wyniki leczenia, ale charakteryzował się zwiększoną siłą wiązania w granicach 100-150 kg/cm2. Kwaśny szczawian żelaza w tym
systemie powoduje przebarwienia, a skomplikowany zestaw odczynników sprawia, że system jest trudny do stosowania w praktyce klinicznej. Jednakże podawano, że siła wiązania in vitro ulepszonych wersji tych systemów ma wynosić 200 do 220 kg/cm2, a więc mniej więcej tyle samo, ile siła wiązania żywicy z wytrawionym szkliwem.

Wykonanie tego typu żywicywiążącej się z zębiną jest wyjątkowo trudne ze względu na skład chemiczny tej żywej tkanki. Składa się ona tylko w około 50% z materii nieorganicznej, w szkliwie materii nieorganicznej je s t 98%. Pozostałą część stanowi przede wszystkim woda i kolagen. Co więcej, podczas opracowywania ubytków powstaje fizycznie zmieniona warstwa. Warstwa ta ma powierzchnię zmienioną w sposób mechaniczny, jest stosunkowo homogenna i pokrywa opracowywaną zębinę, zamykając otwarte jej kanaliki. Warstwa ta najczęściej jest określana mianem warstwy mazistej i ma wyjątkowy obraz w mikroskopie skanningowym. Te cechy wpływały na trudności
w otrzymaniu systemów wiążących z zębiną.

Polecamy skontaktować się z kliniką Stankowscy-Białach, w której wykwalifikowani specjaliści z największą starannością dobierają i wykonują protezy stomatologiczne a także wszelkie rodzaje mostów protetycznych w ramach usług protetyka Poznań. Ponadto są specjalistami w zakresie usług implanty Poznań.